عصبانی

برای بابام بی طاقتم!

دیشب بابام اینا رفتن تهران برا عملی که دو سال منتظر بودیم انجام بشه!تعویض مفصل پای بابام!یعنی خلاصی از دو تا عصای کوفتی و کبودی های زیر بغل بابام!یعنی رهایی از شر اینهمه زجر و درد شبونه ی 26 ماهه!

و حالا!

امروز...

به ما میگن عملت نمیکنیم چون میمیری!میگن تا اخر عمرت عذاب بکش!

میگن مگه رو به موت باشی که عملت کنی!میگن وضعیتت انقد وخیمه که با رضایت شخصی هم درست نمیشه!

میدونین!اینا همه یعنی به گور بردن این آرزو که بتونم رو پای بابام بشینم!که ببینم بابام میخنده!که دیگه نبینم شبایی رو که تا صبح بیداره!

اینا همه پررررررررررررررررر

اعصابم خراب بود تو این دو روز!به خیلیا پریدم!لطفا از دستم ناراحت نباشین!نتونستم خودمو کنترل کنم!الان بهترم باز!

یکی از اون افرادم مطمینم میخونه این متنو!حرفامو جدی نگیر رفیق!

واقعا اینطور مواقع نباید کسی نزدیکم شه!گازش میگیرم!

به هر حال!

پانیک نوشت:تف به این شانسم!میگن سالی که نکوست از بهارش پیداست!

ولی من همچنان لبخند میزنم!بلند میخندم!میخوام صدای خندم به اونی که باهام لج کرده برسه!آهای روزگار؟میشنوی صدای خندمو؟امیدوارم صدای خندم کرت کنه!امیدوارم بترکی از حسودی!مدتهاست که باهات شرط کردم بچرخ تا بچرخم!ببینم تو منو از رو میبری یا من تورو!