مادر

به نام سکوت

از وقتی فهمیده من واسه دانشگاه آزاد اصلا اسم ننوشتم رو مغزم پیاده روی میکنه!گاهی با خنده میگه سارا راست میگی جونمن؟یا داری شوخی میکنی؟

گاهی هم با بغض میگه آخه چرا لعنتی؟چرا بدون اجازه لگد زدی به بختت؟

ومنم هر دفه در جوابش میگم شوخی دارم مگه؟لگد کجا بود؟؟؟

و میبینم که میشینه و گرد غصه رو صورتش میشینه!!

چند روز بعد،بعد کلی فک کردن میگه عیب نداره میفرستمت هند پیش دخترخاله و پسرخاله ت!

انگار دنیا رو بهم میدن!!!!

میشکنم

بیش از اونچه هر کس فکرشو بکنه

میدونین چرا؟

چون به لحظه هایی فک میکنم که دلم میخواست به خاطر یه حس بچه گانه یه جورایی حرصشو دربیارم

من داد نمیزنم

هیچ وقت داد نزدم

همیشه احترامش بوده

ولی بلد بودم چجوری هم حرصشو دربیارم

به اون لحظه هایی فک میکردم که چقد پست بودم که به ازار یه همچین موجود نازنینی فک میکردم

نه اینکه بخواد منو بفرسته اونور آب خوشحال باشم

نه

من وقتی غرورم اجازه نمیده دانشگاه آزاد برم

مطمینا اونجا هم نمیرم 

ولی خیلی برام ارزش داره که میبینم اینطوری براش ارزش دارم که اینقد نگرانمه

عهههه یادم رفت بگم با کی هستم

مامانمو گفتم

یعضی وقتا دوس دارم به پاش بیوفتمو پاشو ببوسم و بعدش بمیرم!!هعی

دنیای نامردی داریم ما!!یعنی خودمون نامردیم که دنیامونم نامرده

پانیک نوشت:اون فک میکنه لج کردم که آزاد ثبت نام نکردم!ولی واقعا اینطور نیست!نمیتونم به اینجور دانشگاهی برم

گاهی نوشت:زندگی چیزی نیست

که لب طاقچه ی عادت از یاد منو تو برود